TATARZY
Przybyli na tereny Wielkiego Księstwa Litewskiego w XIV w., zamieszkiwali województwo białostockie, nowogrodzkie i wileńskie. Cieszyli się szeroką autonomią religijną i przywilejami. Ulegali stopniowej asymilacji kulturowej, co spowodowało stopniowy zanik ich obyczajów i języka. Śladem ich odrębności pozostała religia – islam. Ziemianie i chłopi tatarscy zasiedlali rozsiane po Wileńszczyźnie, Grodzieńszczyźnie i Nowogródczyźnie gospodarstwa. Inteligencja tatarska skupiła się w Wilnie, które było ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego tej mniejszości (funkcjonowały tam Związek Kulturalno – Oświatowy Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej oraz Tatarskie Muzeum Narodowe). Prowadzono szeroką działalność społeczno-kulturalną wydawano dwa pisma „Rocznik Tatarski” oraz „Życie Tatarskie”. Tatarzy czuli się mocno związani z Polską, dowodem tego było utworzenie przez nich w 1919 r. Pułku Jazdy Tatarskiej oraz w latach 30-tych szwadronu tatarskiego przy 13 pułku ułanów w
Wilnie.
(Kliknij na wybraną nację aby otworzyć)