BIAŁORUSINI
Zamieszkiwali wschodnie i północne części kraju (województwa: poleskie, nowogródzkie, wileńskie oraz białostockie). Wśród Białorusinów większość stanowili małorolni chłopi, żyjący w biednych i zacofanych gospodarstwach. Niezbyt żyzne gleby, warunki klimatyczne oraz niewydajne rolnictwo nie zapewniało społeczności białoruskiej wysokiego poziomu życia. W efekcie wielu lat polityki rusyfikacyjnej władz rosyjskich oraz bardzo niskiego poziomu szkolnictwa niemal w ogóle nie wykształciły się wśród Białorusinów elity społeczne. Cechą społeczeństwa białoruskiego był bardzo niski stopień poczucia odrębnej tożsamości narodowej. Wysuwali oni jedynie postulaty dotyczące reformy rolnej, a co za tym idzie poprawy sytuacji gospodarczej mieszkańców Kresów. Często określali się jako tutejsi. Poczucie świadomości narodowej wśród Białorusinów nie rozszerzyło się poza wąski krąg elity i entuzjastów. W 1930 r. z inicjatywy Antoniego Łuckiewicza powstał w Wilnie Centralny Związek Organizacji Kulturalnych i Gospodarczych (współpracowały z nim m.in. Białoruski Komitet Cerkiewny, a później Towarzystwo Oświaty Białoruskiej). Związek skupiał się na organizowaniu bibliotek i wiejskich czytelni, rozpowszechnianiu literatury rolniczej i białoruskiej. Wydawano gazetę „Napierad” oraz rocznik „Rodny Kraj”. Przeważająca część Białorusinów wyznawała prawosławie. Władze polskie II RP wychodziły z założenia, że Białorusini stanowią nie naród, a masę etnograficzną. Na stosunki Białorusinów z II RP ujemnie wpływała polityka ZSRR wobec Białorusi. W drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku władze II RP zaostrzyły politykę stosunku do mniejszości białoruskiej, przestały zezwalać na tworzenie białoruskich instytucji i organizacji kulturalnych czy społecznych, stosowano również inne ograniczenia prawne co do ludności białoruskiej (likwidacja szkolnictwa i cerkwi).
(Kliknij na wybraną nację aby otworzyć)