HUCULI
Ludność góralska pochodzenia rusińskiego oraz wołoskiego zamieszkująca południowo-zachodnie Kresy. Cechą charakterystyczną osadnictwa huculskiego była wieś, w której gospodarstwa były oddalone od centrum wsi na rozległym terenie. Stworzyli w izolacji kulturę regionalną opartą na wzorcach ukraińskich, rumuńskich, polskich a także religii prawosławnej. Posiadali samowystarczalną gospodarkę w dorzeczu górnego Prutu, Cisy oraz Białego i Czarnego Czeremoszu. Warunki, w których żyli (góry i niewielka ilość ziemi uprawnej) spowodowały, iż w większości żyli z pasterstwa, myślistwa, hodowli koni oraz wyrębu lasu. Od połowy XIX w. istniały ośrodki rzemieślnicze np.: snycerskie, ceramiczne, tkackie i itp. Dzięki różnym wpływom kulturowym folklor huculski był bardzo bogaty, a w ich wierzeniach dominowały elementy pogańskie i magia. W listopadzie 1918 r. Huculi powołali Republikę Huculską, która objęła wschodnie Zakarpacie, w latach międzywojennych znalazła się ona w granicach II RP i stała się częścią województwa Stanisławowskiego. Huculi mieli swój udział w Wojsku Polskim. W państwie polskim istniał 49 Huculski Pułk Strzelców.
(Kliknij na wybraną nację aby otworzyć)