KARAIMOWIE
Ludność etnicznie pochodzenia tureckiego, przybyli z Krymu na tereny księstwa halicko-wołyńskiego. W 1397 r. osiedlili się w Trokach i w Wielkim Księstwie Litweskim. W wyniku wybuchu I wojny światowej na terytorium II Rzeczpospolitej znalazły się 4 gminy karaimskie (dżymaty): Troki, Wilno, Łuck i Halicz. Po zakończeniu wojny stopniowo organizowano życie społeczne ludności karaimskiej. Warunki bytowe Karaimów były bardzo ciężkie, znacznym zniszczeniom uległy ich siedziby, a ludność karaimska potrzebowała swojej reprezentacji oraz aktów prawnych dotyczących Karaimów. W 1920 r. w Trokach założono szkołę karaimską, natomiast od 1924 r. ukazywało się czasopismo „Myśl Karaimska” (wydawano także pismo „Głos Karaimski”). W Wilnie w 1932 r. utworzono Towarzystwo Miłośników Historii i Literatury Karaimskiej, a w 1936 r. powołano Karaimski Związek Religijny. Ustawy dotyczące Karaimów i Tatarów zostały uchwalone przez Sejm II RP 21 kwietnia 1936 r., które regulowały funkcjonowanie wspólnot wyznaniowych tych mniejszości.
(Kliknij na wybraną nację aby otworzyć)