KOŚCIÓŁ KATOLICKI
W II RP na Kościół Katolicki składały się trzy obrządki: łaciński – rzymskokatolicki, greko-katolicki – tzw. unicki oraz ormiański. Większość jego wyznawców zamieszkiwała w centralnej Polsce oraz dawnej Galicji Zachodniej, a najmniej w województwach wschodnich II RP. Nadrzędną pozycję Kościoła Katolickiego wzmocnił konkordat zawarty ze Stolicą Apostolską 10 lutego 1925 r. w Rzymie, przyznający Kościołowi znaczną autonomię i przywileje.
Kościół greko-katolicki skupiał gównie Ukraińców zamieszkujących tereny dawnej Galicji Wschodniej. Metropolia greko-katolicka znajdowała się w Lwowie, w jej skład wchodziły diecezje przemyska i stanisławowska. Na stosunki na linii państwo – Kościół Greko-katolicki rzutowały dążenia
niepodległościowe Ukraińców.
Wierni obrządku ormiańskiego skupiali się w archidiecezji lwowskiej (podzielonej na 8 parafii). Obrządek był zbliżony do łacińskiego, najważniejsze święta to: Amator kam Nor Tari (Nowy Rok), Surb Cnund (Boże Narodzenie), Trndez (Witanie Pana), Wardananc Ton (Święto Wardananc) oraz Cechasoanutjan Zoheri Hishataki (dzień pamięci tureckiego ludobójstwa Ormian).
(Kliknij na wybraną religię aby otworzyć)